Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ασυναρτησίες .

λοιπόν με ξόρκια πάνε αυτά έτσι;
σκορπάς αέρα υγρό, πανάρχαιο και σκίζεις ό,τι βρεις μπροστά σου. και βρέθηκε εκείνη απ'το πουθενά και τη σκόρπισες και την έφτασες μαζί σου. ας είναι αφού κολυμπάτε στα ίδια άγρια ποτάμια. (λέω ποτάμια για να χρειαστεί να φτάσετε στη θάλασσα.)



μια ωμότητα μού'ρχεται απόψε και θέλω να την χύσω αγνή και απέραντη. να σαν το ξόρκι.
θά'θελα να σε ξορκίσω απόψε αλλά κάτι θα κάνεις πάντα και θα γίνεται το αντίστροφο. πάντα να με λιώνεις και να με κάνεις ένα με το χώμα σου ρε φίλε. ε χέσε δηλαδή.
ωχχ βλακεία μου που γράφω, το νιώθω, αλλά είναι η διχασμένη μου προσωπικότητα βλέπεις. είναι αυτή που ξέρει το λάθος κι η άλλη που έχει τόσο πάθος όταν το κάνει. νομίζω τις λατρεύω το ίδιο γι αυτό δεν με νικάει καμιά στο τέλος. επιβιώνουν μαζί και ζουν χώρια αποκτώντας η καθεμία τα δικά της βιώματα που πάντα μετά τα φορτώνει στην άλλη ( μη χάσει!) . και νιώθω σαν να κουράστηκα πάλι, αλλά όχι, θα συνεχίσω.

μπορεί όχι με κάτι ποιητικό, μπορεί όχι με κάτι ποθητό και μπορεί χωρίς καν να λέω τίποτα.
αλλά νιώθω να θέλω να συνεχίζω για όλα αυτά που νιώθω και δεν δείχνω, που σκέφτομαι και δεν λέω, που αγγίζω και δεν παραδέχομαι, που πληγώνω και φυσικά δεν μετανιώνω ποτέ.

πωπω μια αλήθεια που ξεχύνεται μόνη της σήμερα...σαν να με βλέπω από κάπου μακριά.κοίτα να δεις που από ξόρκια ξεκινήσαμε και καταλήξαμε πάλι στην παρανοική κι αβάσταχτη ελαφρότητα ενός καθαρού μυαλού (ή οτεδέποτε).<<κωλοεγωίστρια>>
πωπω μια αηδία που ανεβαίνει στο λαιμό μου και με πνίγει χωρίς έλεος...σα δεν ντρέπεται λέω εγώ, σακάτισαα ψυχή να με ταλαιπωρεί. καμία συμπόνια για το λαβωμένο σπλάχνο μου. τς τς τς... τι να πεις; ο καθείς κάνει αυτό για το οποίο είναι προορισμένος.(έτσι μου λέγανε κι ήθελα να πιστεύω πάντα)
πωπω μια κατάθλιψη χθες... έπρεπε να μ'έβλεπες από μια μεριά ρε να δεις κάτι γέλια που θα ρίχναμε! και καλά ανάγκες και βλακείες.σώσου μωρή μόνη σου μια φορά να δεις τη γλύκα και μετά έλα να μου πεις για ανάγκες. μα σα δε ντρέπεται κι αυτή λέω εγώ με τα κολλήματά της;! τι να πει κανείς...ψυχολογικά παιδί μου ανοργάνωτη και ανισόρροπη μια ζωή δεν ήταν; τώρα θα αλλάξει;;; (τώρα) δεν σφάξανε! (κι όμως)
πφφφ...
(κι όμως θα αλλάξει)

κι ακούστηκε η μέσα φωνή πάλι και τ'άλλαξε όλα.


καλές πορδές.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

αστέρια...(;)



χμμ...
νά μια νύχτα που αξίζει να λέγεται ερημιά. όχι τόσο έξω, όσο μέσα στο αστέρι που κρύβουμε. το μαύρο γύρω μη σε παραπλανεί, έχει λόγο. τίποτα δεν είναι εκεί από μόνο του κι όμως μοιάζεις να λυπάσαι που βρίσκεσαι ανάμεσα. μάλλον νιώθεις παράταιρη στην αίγλη του, όμως να ξέρεις δεν είσαι γιατί τίποτα δεν είναι εκεί από μόνο του. ή πάλι μπορεί να νιώθεις υπερβολική μες στην απλότητα, όμως έχε υπομονή και θα στο δείξει. είσαι εκεί γιατί σ' αγαπούν.
μην λείπεις.
μάλλον όχι...
Δεν λέιπεις.
γιατί σ' αγαπούν και σ' ακουμπάνε με τη σκόνη τους και είσαι πάλι ανώτερη απ' όλα που νομίζεις ίσα σου και κατώτερη απ'όλα που νομίζεις δικά σου.
τίποτα να μην νομίζεις δικό σου γιατί τίποτα δεν αξίζεις. μόνο τα μάτια σου να κλείνεις και νά' σαι έτοιμη για τ'όνειρο.
θά'ρθει.
μπορεί όχι με ποδήλατο. μπορεί μ'ένα άλογο τσακισμένο και κουρέλι και μ'ένα "μέσα" πιο γκρι κι απ'τ'άλογο που σέρνει. κι όμως θά'ναι αστέρι κι αυτό γύρω από σένα ή και μέσα για να σε νιώθει υπερβολική και παράταιρη και τόσο δικιά του για πάντα.
ας είναι το αστέρι μου γι'απόψε κι αύριο μην με ξυπνάς.
μόνο με αστέρια...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

si tu n'etais pas la.*



αν δεν ήταν οι άλλοι, θα ήμασταν κομμάτια ατελή και σκόρπια -και μόνα και άχρηστα αιωρούμενα στο κενό μιας ανύπαρκτης κοινής γνώμης και συνείδησης.
αν δεν ήταν η ομορφιά μας, δεν θα ξέραμε πώς μοιάζει η ασχήμια των άλλων -των άλλων που δεν υπάρχουν κι είμαστε εμείς οι σκόρπιοι.
αν δεν ήταν μπροστά μας η παράσταση τους, δεν θα καταλαβαίναμε την ομορφιά του κόμου τους ούτε την ασχήμια τη δικιά μας.
αν δεν ήταν αθέατες οι σκέψεις, η παράσταση δεν θά'ταν ποτέ αλήθεια κι η ομορφιά θά'μενε ανεξερεύνητη στον κόσμο που δεν υπάρχουν οι άλλοι παρά μόνο εμείς -ή που υπάρχουν οι άλλοι κι εμείς αιωρούμαστε σκόρπιοι...
κι αν δεν ήταν τα όνειρα τότε δεν θα υπήρχαν ούτε οι άλλοι ούτε η ομορφιά μας ούτε οι παραστάσεις και προ πάντως ούτε οι σκέψεις οι αθέατες, οι θεώρατες και μυστικές.

αν η υποψία δεν γίνει βεβαιότητα, είμαστε σε καλό δρόμο.

μια υποψία...


νιώθεις την υγρασία του καιρού να υψώνεται. είναι ξενέρωτη και έκφυλλη κι όμως σε κλωτσάει στο μέρος της να ιδρώσεις. κι αν τύχει και γίνει δάκρυ σ' αφορίζει και γίνεσαι υποψία.
η υποψία που έρχεται στο όνειρο και το κατακρυμνίζει στις πλαγές του ύπνου σου.
η υποψία που έρχεται στην ευτυχία και τη φτάνει στο πάτωμα της γνώσης.
κι αυτή πάλι που έρχεται στον πάτο της θλίψης και την υψώνει σε έναν μάλλον πιο γλυκό ουρανό.
η υποψία που τόσο εύκολα σε κάνει να ξεχνάς όλα τα υπέροχα και να τα φτιάχνεις απ το μηδέν.


αχ αυτή η υποψία κι απόψε...


να τη διώξω;