απότομα

αλήθεια δεν έχω ιδέα. το βασικό πρόβλημα μάλλον είναι η βαθιά πίστη μου στο ότι δεν το αξίζω. δεν αξίζω να είμαι καλύτερη. ούτε πιο όμορφη. ούτε πιο επιθυμητή. πιο αποδεκτή ίσως ναι. αλλά όχι ουσιαστικά. ναι ρε φίλε το μόνο εμπόδιο εγώ είμαι αλλά άντε να ξεπεράσω 19 (σχεδόν) χρόνια ακατάπαυστης μείωσης και καταδυνάστευσης του εαυτού μου. χρειάζομαι παρέα; χρειάζομαι στήριξη; μπορεί τίποτα, μπορεί όλα. μωρέ θα τη βρω την άκρη λες; μπορεί να γίνει κι αυτό τελικά. απλώς αυτή η καθημερινή παραίτηση από κάτι μου πολτοποιεί τον εγκέφαλο. αυτή η αδράνεια με βυθίζει. αισθάνομαι ώρες ώρες τόση οργή κι απογοήτευση μ' εμένα που δεν αντέχω την ίδια μου τη σάρκα ρε. αλήθεια θέλω να ξεριζώσω και το τελευταίο νεύρο της σπονδυλικής μου στήλης! κι άλλες που θέλω να με πάρω μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά και να πω ότι όλα θα πάνε καλά. γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει. αλλά μάλλον αυτά συμβαίνουν σε όλους οπότε ας μην τα αναλύσω άλλο.
λοιπόν, "the only person standing in your way is YOU" γαμωτημπουταναμου. μπράβο. ωραία. και πώς με βγάζω απ'τη μέση; μαχαίρι στο ψαχνό ντουγρού ή λάου-λάου μην του προκαλέσουμε και μετατραυματικό σοκ; το 1ο πιο δραστικό αλλά μήπως χάσω και μέρος απ'το καλό "εγώ" στην πορεία; ή μήπως όλα δικαιολογίες;
ναι, με αυτοτιμωρώ. δε ξέρω γιατί. αυτό άμα βρω ρε πούστη...αυτό.
πώς; θα το βρω κι αυτό...

I will eat you all out.

θέλω να ξεριζώσω τη σάρκα μου και να την ποτίσω μ' αυτή τη μελωδία, μ' αυτούς του στίχους, μ' αυτό το ξέσπασμα, μ' αυτή την κραυγή.

μιουζ.

New Post.

Δεν έχω κάτι να πω. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα τους τελευταίους 2 μήνες, ίσως και παραπάνω. Απλώς μένω με το στόμα ανοιχτό να κραυγάζει ή να βγάζει ήχους ακατάληπτους. Και τελικά δεν λέω τίποτα. Μόνο τρώω, καπνίζω και πίνω τσάι. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Όμως δεν μοιάζω να προσπαθώ ιδιαίτερα γι αυτά που σκέφτομαι. Δεν προσπαθώ. Απλώς σκέφτομαι. Δεν κάνω, δεν λέω. Σκέφτομαι. Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ανοίξω το στόμα και θα μιλήσω. Και θα τα πω όλα. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Λίγα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μήπως δεν είμαι αληθινή τελικά; Μήπως αυτές οι νάρκες έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξεχωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό απ’ τα προσωπεία του; Γιατί τόση απογοήτευση; Νιώθω μια κινητή απογοήτευση για όλους αυτούς που θέλω να ευχαριστήσω και να κάνω υπερήφανους. Πρώτα-πρώτα απογοητεύω η ίδια τον εαυτό μου. Κι έπειτα εκείνους. Που δούλεψα μέσα μου τόσο πολύ για να με δουν. Μάλλον αυτό ήταν το λάθος μου. Μάλλον αυτό συνεχίζει να είναι το λάθος μου. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα νιώθω τόσο ηλίθια. Τόσο λίγη. Τόσο τιποτένια. Ίσως να είμαι. Ίσως και οι άλλοι να βλέπουν κάτι τέτοιο σ’ εμένα. Όχι όλοι, σίγουρα. Αυτοί που μ’ ενδιαφέρουν όμως, σίγουρα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να μ’ έχουν στη ζωή τους πέρα απ’ αυτό που προσφέρω σε πρακτικό επίπεδο. Νιώθω ότι δεν το αξίζω. Αυτό είναι που σκέφτομαι πραγματικά. Και δεν με μπερδεύει καθόλου να το πω. Ίσως να είναι και το μόνο σωστό πράγμα που σκέφτομαι. Τα άλλα ας μην τα αναφέρω καν. Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικά. Δεν έχουν και καμία σημασία.

Χθες τι όμορφη βραδιά… Τι λυτρωτική βραδιά. Μόνο για χθες όμως. Σήμερα γύρισα πάλι στην πραγματικότητα. Έτσι απλά. Απότομα. Χωρίς λόγο. Και σε τι θα χρησιμεύσει όλο αυτό; Σε τίποτα. Όλα ανακυκλώνονται. Όλα ένας φαύλος κύκλος. Δεν ξέρω καν ποιος είναι ο δρόμος μου. Ούτε μέσα ούτε έξω  απ’ τον κύκλο. Λες να μην υπάρχει; Λες να μην εμφανίζεται τίποτα επειδή ακριβώς I won’t be around that long? Θα μπορούσε. Μακάρι. Νιώθω τόση θλίψη. Αλήθεια.

Όλοι θά’ ναι εκεί να πουν τα δικά τους, ξέρεις. «Λες βλακείες» κι άλλα τέτοια. Κανείς όμως δεν βρίσκει να σου πει αυτό που πρέπει. Δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω την αλήθεια. Θέλω την αλήθεια; Την ξέρω την αλήθεια… και τη φοβάμαι. Έτσι νομίζω. Και δεν κάνω τίποτα γι’ αυτή. Δεν κάνω τίποτα για να την αλλάξω. Νιώθω ντροπή γι’ αυτά που σκέφτομαι. Ντρέπομαι να τα πω δηλαδή. Κι εκεί που τα είπα… δεν είδα αλλαγή. Ακόμα στην ίδια κατάσταση είμαι και χειρότερα. Κι όμως δεν σταματάω τον εαυτόμου. Δεν κάνω τίποτα, αυτό είναι το τραγικό!

Εγώ η ίδια οδηγώ τον εαυτό μου σ’ αυτόν τον κύκλο. Εγώ είμαι το μόνο εμπόδιο στο δρόμο μου. Πρέπει κάτι να κάνω για να με ξεπεράσω. Είναι όλα τόσο αβέβαια στο κεφάλι μου. (…) Όλα μια θολούρα. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να με σκεπάσει. Και να μείνω εκεί για πάντα. Αλλά όχι... Μένω στο τίποτα. 

Τίποτα.

Μπήκα.
Στα μάτια σου, στο στόμα σου αλλά κυρίως στο μυαλό σου.
Ναι.
Ζεστά.
Πόνεσε λίγο.
αλλά ζεστά.
μετά έφυγες,
Αλλά δεν πειράζει, ξέρεις γιατί;
γιατί εγώ δεν πάω πουθενά.
στη σκέψη σου καλύτερα.
Ναι, σίγουρα καλύτερα.

Καλημέρα.

ναι βρες το δρόμο σου. πάρε με αγκαλιά και διώξε όλους τους ξεφτιλισμένους φόβους μου. θέλω να γίνεις ένα με τον πιο ηδονιστικό θυμό μου. την πιο απελπισμένη απελπισία μου. αχ έλα αφού όλοι θέλουν κάποια στιγμή να βυθιστούν μέχρι πάνω απ το κεφάλι με τσιμέντο. έλα δεν θες; έλα...
δεν θες. τράβα να βρεις το δρόμο σου. τον βρήκες κιόλας νομίζω. είσαι ήδη ο δρόμος σου.

νιώθω ότι δεν θα βρω τίποτα στην άκρη. αιώνες θα ψάχνω στα θαμμένα κόκαλα να βρω το σκελετό μου και μόνο τρίχες και σάρκες σάπιες θα πιάνω. συνήθισα την αηδία δεν με χαλάει πια. καυλώνω ρε μαλάκα ναι καυλώνω. χωρίς κανένα κόμα σήμερα κι αν μπορούσα και χωρίς τελείες αλλά έχει μπει πια τόσο βαθιά στη ρουτίνα μου που μου προκαλεί κρίσεις αν δεν την βλέπω να ξέρω ότι με προστατεύει. ότι όλα θα τελειώσουν έτσι ξαφνικά κι απότομα όπως ξεκίνησαν απ'την προηγούμενη τελεία.
δεν θα σ αρέσει πολύ αυτό το ποστ ξέρω δεν θά'ναι πολύ ψαγμένο για τα γούστα σου και θα σε ξενερώσει. κι εμένα με ξενερώνει ρε μαλάκα αλλά πρέπει να τα βρω. πρέπει τουλάχιστον να τα πιάσω. έστω ν αγγίξω το τέλευταιο μόριο τους με το τελευταίο δικό μου μόριο. ντάξει δεν λέω να μπερδευτούν κιόλας θά'ταν υπερβολή ξέρω. έστω να μυρίσω για λίγο την υφή του. μπορεί να μην καταφέρω να φτάσω παραπέρα αλλά τουλάχιστον θα το ξέρω.
νά'ρθεις μπροστά μου θέλω και να στρωθείς να σε πατήσω. θα σε ψάξω και σε λίγο θά'ρθεις εντάξει;

όχι.

άντε γεια ρε μαλάκα άντε γεια.

Οι νύχτες τη μέρα.

Τόση αρρώστια. Τόσος φόβος. Τόση άπληστη ηδονή κι επιθυμία για κάτι κλεμμένο.

Νιώθεις καλά γι αυτό ε; νιώθεις ευτυχισμένος; Νιώθεις γαμάτος ρε;

Ένας βλάκας είσαι ακους;

Που δεν καταλαβαίνεις πόσο έστυψα το μυαλό μου και την ψυχή μου για να σε αποδεχτώ. Πόσο πόνεσα τα άκρα και τα μαλλιά μου απ τα νύχια που έμπηγα. Απ’τον πόνο που ούρλιαζε και ξέσκιζε τη σάρκα και τα κόκαλά μου.

Ναι τα ξέσκιζε κι αυτά τόσο βαθιά, που θα αηδίαζες στη σκέψη μόνο.

Πόσο αδιάντροπα με κοιτάς τώρα κι ούτε μια λέξη.

ΜΙΛΑ ΡΕ!

Πες κάτι!

Δεν αντέχω, δεν καταλαβαίνεις;

Έχω γίνει κομμάτια και τά’χω λιώσει κι αυτά σε μια στριγγλιά στην ατέλειωτη νύχτα. Δεν υπάρχω εδώ.

Όμως δεν υπάρχεις κι εσυ…

Να η εκδίκησή μου λοιπόν!

Να πως έσβησες κι εσύ όπως η φωτιά απ’το σπίρτο που δεν ξανανάβει ποτέ. ΠΟΤΕ!

Αλλά να και πάλι νυχτώνει εδώ. Πάλι θα βγεις μια βόλτα δήθεν να ξεχαστείς και θά’ρθεις να με στοιχειώσεις.

Πονάω! Δεν καταλαβαίνεις;

Νόμιζα ότι μπορείς κι εσύ να νιώσεις τον πόνο και τη θλίψη – τόσο απροκάλυπτα και πελώρια που με τύλιγε στην αγκαλιά της. Νόμιζα ότι κι από μακριά όλοι την ένιωθαν κι έμπηγαν κι αυτοί καρφίτσες και παλούκια στα μάτια και στην κοιλιά τους απ’τον πόνο μου.

Εσύ όμως όχι. Ανέκφραστος. Αναποφάσιστος θα έλεγε κανείς, σαν να διαλέγεις ποια μπλούζα σου πάει καλύτερα.

Μια νύχτα ξέρεις τι θέλω;

Να καώ.

Να γίνω στάχτη ή καλύτερα ούτε καν αυτό. Να μην μείνει τίποτα από μένα γύρω, ώστε να χωθώ σ’έναν άνεμο δυνατό, ξέρεις σαν αυτούς που μ’αρέσουν.

Να χωθώ και να τρέξω τόσο γρήγορα και να μπω στα μάτια σου, στο στόμα σου, στ’αυτιά σου, στον καρπό, στα πόδια και στη μέση και να σε κάνω να πονάς τόσο ηδονικά και ψεύτικα. Τόσο αληθινά υπέροχα κι ανούσια και να παρακαλάς. Και να προσκυνάς καλύτερα με τη στάση που ευχαριστιέμαι περισσότερο. Και να πάλλομαι μέσα σου και να ουρλιάζεις. Και να’ναι από ευτυχία που ζεις επιτέλους κι εσύ τον πόνο!

Και τελικά να νιώθεις την πνοή μου στο αίμα σου και να ησυχάζεις για να γίνει ίδια η αγκαλιά μας.

Κι ύστερα έφυγε η νύχτα…

κρίμα.

χαλασμένα φώτα και καπνοί.
όρια άλλου κόσμου σε μια σκάλα γυάλινη , έυθραυστη.
ανεβαίνεις και βγαίνεις στο όνειρο.
κοιτάς γύρω και βλέπεις όλα αυτά που με τόσο πάθος κι ενοχές ήθελες να γευτείς.
νά'τα μπροστά σου! πιάσ'τα ρε!
ΤΣΑΦ
χάθηκαν...ω, τι κρίμα ε;

δεν θέλω.

μιλάμε όλα τα σκατά.
μιλάμε δεν μετριούνται ρε φίλε. έχω τσαντιστεί. δεν θέλω άλλο την λίγδα σου ρε φίλε. δεν αντέχω άλλη απ΄την μονοτονία σου. θέλω την έκστασή μου ρε φίλε. θέλω τον ανθουσιασμό και το απρόβλεπτό μου. βαρέθηκα να με βλέπω να κάθομαι μαζί σου. βαρέθηκα να με βλέπω να αναγκάζω τον εαυτό μου να κάθεται μαζί σου και να έχει σκατά διάθεση γιατί δεν έχει τελικά διάθεση για τίποτα. σε βαρέηκα τόσο που βαρέθηκα κι εμένα τελικά.
και μου λείπεις τόσο ρε.
μα τόσο.
μα δεν μπορώ άλλο μωρέ.
δεν μπορώ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ.