αλήθεια δεν έχω ιδέα. το βασικό πρόβλημα μάλλον είναι η βαθιά πίστη μου στο ότι δεν το αξίζω. δεν αξίζω να είμαι καλύτερη. ούτε πιο όμορφη. ούτε πιο επιθυμητή. πιο αποδεκτή ίσως ναι. αλλά όχι ουσιαστικά. ναι ρε φίλε το μόνο εμπόδιο εγώ είμαι αλλά άντε να ξεπεράσω 19 (σχεδόν) χρόνια ακατάπαυστης μείωσης και καταδυνάστευσης του εαυτού μου. χρειάζομαι παρέα; χρειάζομαι στήριξη; μπορεί τίποτα, μπορεί όλα. μωρέ θα τη βρω την άκρη λες; μπορεί να γίνει κι αυτό τελικά. απλώς αυτή η καθημερινή παραίτηση από κάτι μου πολτοποιεί τον εγκέφαλο. αυτή η αδράνεια με βυθίζει. αισθάνομαι ώρες ώρες τόση οργή κι απογοήτευση μ' εμένα που δεν αντέχω την ίδια μου τη σάρκα ρε. αλήθεια θέλω να ξεριζώσω και το τελευταίο νεύρο της σπονδυλικής μου στήλης! κι άλλες που θέλω να με πάρω μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά και να πω ότι όλα θα πάνε καλά. γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει. αλλά μάλλον αυτά συμβαίνουν σε όλους οπότε ας μην τα αναλύσω άλλο.
λοιπόν, "the only person standing in your way is YOU" γαμωτημπουταναμου. μπράβο. ωραία. και πώς με βγάζω απ'τη μέση; μαχαίρι στο ψαχνό ντουγρού ή λάου-λάου μην του προκαλέσουμε και μετατραυματικό σοκ; το 1ο πιο δραστικό αλλά μήπως χάσω και μέρος απ'το καλό "εγώ" στην πορεία; ή μήπως όλα δικαιολογίες;
ναι, με αυτοτιμωρώ. δε ξέρω γιατί. αυτό άμα βρω ρε πούστη...αυτό.
πώς; θα το βρω κι αυτό...
I will eat you all out.
