Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Κι έρχεται το τέλος της μέρας και συνειδητοποιείς ότι για άλλη μια φορά πέρασε χωρίς να κάνεις τίποτα. Όταν λέμε τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. νάδα ρε παιδί μου. νάθινγκ. Καθιστή -πότε πότε και ξαπλωτή- και φιλαράκια, δύο ξένοι, τηλεόραση (μέχρι και Τατιάνα) και της καργιόλας ρε. Η βόμβα στο κεφάλι σου έτοιμη βέβαια αλλά έτσι είναι τα τελευταία 2 χρόνια περίπου κι ακόμα να εκραγεί να ησυχάσεις.

Στην αρχή ήτανε γαμάτα ρε! Βασικά ήταν σχεδόν συναρπαστικά. Παρέες, χυμαδιά από δω κι από κει και κανέναν να στα πρήζει. Ζωή και κότα ρε. Ανεξαρτησία, ελευθερία και άλλα κουραφέξαλα (με τα λεφτά των άλλων πάντα). Και δεν μπορείς να πεις, δε σου βγήκε και τελείως σε κακό. Θέλω να πω...πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Σ'όλες τις περιπτώσεις.

Μετά όμως σιγά σιγά που αραιώσατε, άρχισες να τη νιώθεις τη σαπίλα σαν τη βρώμα και τη μπίχλα και το πιτόγυρο που χύνονται μες στο στόμα και στα υγρά σου κι εσύ έχεις ηδονιστεί τόσο πολύ που δεν παίρνεις χαμπάρι ότι έχουν σαπίσει τα δόντια σου κι ότι είσαι τόσα χρόνια καθισμένος σ αυτόν τον καναπέ που ο κώλος σου είναι ορθογώνιος με υφασμάτινες ραφές τόπους-τόπους. Κι είπες "Φιλενάδα, ώρα για δράση! Το κακό δεν θα περάσει!"... Κι όντως για λίγο σηκώθηκες και ίδρωσες και τα δόντια σου σαν ν άρχιζαν να ασπρίζουν. Κι εκεί που πήγαινε κι ο κώλος να γίνει πάλι τούμπανο γαμώτηναδρεναλίνημου...

Λίγο πιο μετά τα ίδια πάλι. Κι αυτή τη φορά χειρότερα. Γιατί δεν περνάει ούτε στιγμή που να μη σε σιχαίνεσαι για την απραγία σου και να μην ευλογείς τον Αλλάχ που μπορείς να μην κάνεις τίποτα γι αυτό. Και φτάνεις να τραβάς τα μαλλιά σου και να χαζεύεις τη βροχή απ'το παράθυρο και να νιώθεις κι ότι κάτι έκανες τρομάρα σου (αφού έκατσες και στην καρέκλα κι έκανες και καφέ). Και το φαύλο συνεχίζεται...

Δεν ξέρω ποιος το'χει το πρόβλημα πια. Δεν ξέρω αν με νοιάζει να το μάθω. Σταρχίδιαμου κιόλας ε; Απλά θα'θελα όντως να τα 'χα τα αρχίδια και να μη μ' ένοιαζε.