Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

λαμια

Πιο σκατά πεθαίνεις ρε βλάκα. Λιώνεις τελείως. Είσαι που'σαι καμένος, είναι που'ναι τα εγκεφαλικά σου κύτταρα λειψά, τώρα χάνεσαι σα να μην έχει γυρισμό. Αλλά έχει. Δεν μπορεί να μην έχει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κι εσύ τελευταία θα πεθάνεις. Κι ο κόσμος θα κλάψει λίγο ρε. Αλλά περισσότερο θα λυπηθεί την κατάντια σου όταν φύγεις. Μην κλάψεις. Τα δάκρυα είναι για τους δειλούς, ξέρεις. Όχι ότι δεν είσαι κι εσύ αδύναμη. Είσαι και παραείσαι που λένε αλλά μην αφήσεις να καταλάβουν ρε. 
Θες να μιλήσεις. Για τι και σε ποιον; Αυτό είναι το μεγαλύτερο ερώτημα της ανθρωπότητας κατά βάθος. Δεν φταίει που δεν ξέρεις το νόημα της ζωής -ή που μάλλον φοβάσαι να το πεις καθαρά και ξάστερα. Φταίει που δεν ξέρεις σε ποιον να το αποκαλύψεις για να'χει νόημα να ειπωθεί. Άκου τώρα ρε. Το νόημα δεν έχει νόημα! Συμφωνώ μ'αυτή τη δήλωση πάντως, μ'αρέσει. Μου πάει και δεν με αγχώνει. Γιατί εκεί που είμαι, ήσουνα και εκεί που είσαι, θα'ρθω. Είδες η ελπίδα; Μυστήριο πράμα και ψεύτικο αλλά τροφοδοτικό. Σαν το πετρέλαιο! Τραγικό παράδειγμα, ξέχασέ το.
Γενικά ξέχνα ρε παιδί μου.
Τα λέμε.