Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

επετειακό vol.2

Σεπτέμβρης ρε! Παραλίγο να το ξεχάσω, μαλακία.

Έχω να πω σκόρπια πράματα:
ΧΑΜΟΣ.
έρχεται.
νιώθω μια ανατριχίλα. βρέχει κιόλας.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ.
πρόβες με κάτι που δεν είμαι για να γίνω αυτό που είμαι.
Ψυχογλωσσολογία : ΕΠΤΑ(7)
κι άλλος ΧΑΜΟΣ.
τελειώνω. (καλά όχι αμέσως αλλά κοντεύω)
πρέπει να μπει δουλειά στη φάση.
ενηλικίωση ftw
(ακόμα εφηβεία κατά βάθος)
το κάνω να μη φαίνεται σιγά σιγά.
σπάει η φούσκα μου -μ'αρέσει.

πάω να διαβάσω τον φίλο μου το μπουκουβάλα. του μίλησα λίγο στο skype. μου'λειψε. θα τον δω τη δευτέρα. τον αγαπάω τον μπουκουβάλα. γιώργο τον λένε. δε μ'αρέσει πολύ που τον λέμε με το επίθετό του συνέχεια. απ'την άλλη είναι τόσο ξεχωριστός που το γιώργος είναι βλακεία. έπρεπε να τον λένε Αναξίμανδρο. ή Απόλλωνα. είναι πιο γλυκός απ'ό,τι φαίνεται γι αυτό. τέλοσπάντων, το μπουκουβάλας έχει κάτι που του πάει.

χάρηκα τώρα.

φιλάκια

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

λαμια

Πιο σκατά πεθαίνεις ρε βλάκα. Λιώνεις τελείως. Είσαι που'σαι καμένος, είναι που'ναι τα εγκεφαλικά σου κύτταρα λειψά, τώρα χάνεσαι σα να μην έχει γυρισμό. Αλλά έχει. Δεν μπορεί να μην έχει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κι εσύ τελευταία θα πεθάνεις. Κι ο κόσμος θα κλάψει λίγο ρε. Αλλά περισσότερο θα λυπηθεί την κατάντια σου όταν φύγεις. Μην κλάψεις. Τα δάκρυα είναι για τους δειλούς, ξέρεις. Όχι ότι δεν είσαι κι εσύ αδύναμη. Είσαι και παραείσαι που λένε αλλά μην αφήσεις να καταλάβουν ρε. 
Θες να μιλήσεις. Για τι και σε ποιον; Αυτό είναι το μεγαλύτερο ερώτημα της ανθρωπότητας κατά βάθος. Δεν φταίει που δεν ξέρεις το νόημα της ζωής -ή που μάλλον φοβάσαι να το πεις καθαρά και ξάστερα. Φταίει που δεν ξέρεις σε ποιον να το αποκαλύψεις για να'χει νόημα να ειπωθεί. Άκου τώρα ρε. Το νόημα δεν έχει νόημα! Συμφωνώ μ'αυτή τη δήλωση πάντως, μ'αρέσει. Μου πάει και δεν με αγχώνει. Γιατί εκεί που είμαι, ήσουνα και εκεί που είσαι, θα'ρθω. Είδες η ελπίδα; Μυστήριο πράμα και ψεύτικο αλλά τροφοδοτικό. Σαν το πετρέλαιο! Τραγικό παράδειγμα, ξέχασέ το.
Γενικά ξέχνα ρε παιδί μου.
Τα λέμε.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Επετειακό

Μπήκα σήμερα μετά από κανά 3μηνο και ΩΩΩΩΩΠ τι είδα; Είχα γράψει πέρσι το Σεπτέμβρη. Θα το κάνω επετειακό και συγκινητικό και θα τα πω πάλι Σεπτέμβρη. Ο Σεπτέμβρης είναι μαλάκας μήνας γι αυτό θα του δώσω αυτή τη χάρη. Κάθε Σεπτέμβρη θα γράφω στο blog μου.

Έχω ένα άγχος και μια ταχυπαλμία που αν δεν είναι απ'τον ξεθυμασμένο φραπέ, είναι από σένα. Κι αν είναι από σένα σε μισώ λίγο. Αλλά επειδή κανονικά σε αγαπώ, δεν πειράζει. Αυτό που με πειράζει είναι ότι εσύ δεν με αγαπάς. Ναι. Με πειράζει. Θα πάψω να υποκρίνομαι, δεν είναι πρέπον. Με πειράζει που είναι εμφανώς καλύτερη από μένα και με πειράζει που την αγαπάς τόσο. Που είναι η ζωή σου και που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτή. Και πώς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς τη ζωή σου; (ξεκίνησαν οι μαλακίες.) Τελοσπάντων με πειράζει. Και κλαίω όλη την ώρα σαν 5 χρονών παιδάκι που του έκλεψαν τα κουβαδάκια. Κλαίω ρε. Καταλαβαίνεις; ΚΛΑΙΩ.
Μου τη σπας.

Θέλω πίσω τα κουβαδάκια μου.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

σχεδόν το πίστεψες!
σχεδόν πληγώθηκες.
σχεδόν ονειρεύτηκες -αλήθεια πίστεψες πουτάνα.
σχεδόν καυλώνεις.
ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΡΕ;
σχεδόν φλερτάρεις, σχεδόν καυλώνεις, σχεδόν πηδάς, σχεδόν πηδιέσαι (ναι είναι διαφορετικό), σχεδόν τελειώνεις και σχεδόν φεύγεις.
σχεδόν ερωτεύεσαι και δεν ερωτεύεσαι και σχεδόν θα εκραγείς όταν έρθει η ώρα αλλά ξέρεις κάτι;
τότε θα'ναι που θα τελειώσει το σχεδόν ξέρεις γιατί;
γιατί τότε θα'ναι το τίποτα.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Κι έρχεται το τέλος της μέρας και συνειδητοποιείς ότι για άλλη μια φορά πέρασε χωρίς να κάνεις τίποτα. Όταν λέμε τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ. νάδα ρε παιδί μου. νάθινγκ. Καθιστή -πότε πότε και ξαπλωτή- και φιλαράκια, δύο ξένοι, τηλεόραση (μέχρι και Τατιάνα) και της καργιόλας ρε. Η βόμβα στο κεφάλι σου έτοιμη βέβαια αλλά έτσι είναι τα τελευταία 2 χρόνια περίπου κι ακόμα να εκραγεί να ησυχάσεις.

Στην αρχή ήτανε γαμάτα ρε! Βασικά ήταν σχεδόν συναρπαστικά. Παρέες, χυμαδιά από δω κι από κει και κανέναν να στα πρήζει. Ζωή και κότα ρε. Ανεξαρτησία, ελευθερία και άλλα κουραφέξαλα (με τα λεφτά των άλλων πάντα). Και δεν μπορείς να πεις, δε σου βγήκε και τελείως σε κακό. Θέλω να πω...πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Σ'όλες τις περιπτώσεις.

Μετά όμως σιγά σιγά που αραιώσατε, άρχισες να τη νιώθεις τη σαπίλα σαν τη βρώμα και τη μπίχλα και το πιτόγυρο που χύνονται μες στο στόμα και στα υγρά σου κι εσύ έχεις ηδονιστεί τόσο πολύ που δεν παίρνεις χαμπάρι ότι έχουν σαπίσει τα δόντια σου κι ότι είσαι τόσα χρόνια καθισμένος σ αυτόν τον καναπέ που ο κώλος σου είναι ορθογώνιος με υφασμάτινες ραφές τόπους-τόπους. Κι είπες "Φιλενάδα, ώρα για δράση! Το κακό δεν θα περάσει!"... Κι όντως για λίγο σηκώθηκες και ίδρωσες και τα δόντια σου σαν ν άρχιζαν να ασπρίζουν. Κι εκεί που πήγαινε κι ο κώλος να γίνει πάλι τούμπανο γαμώτηναδρεναλίνημου...

Λίγο πιο μετά τα ίδια πάλι. Κι αυτή τη φορά χειρότερα. Γιατί δεν περνάει ούτε στιγμή που να μη σε σιχαίνεσαι για την απραγία σου και να μην ευλογείς τον Αλλάχ που μπορείς να μην κάνεις τίποτα γι αυτό. Και φτάνεις να τραβάς τα μαλλιά σου και να χαζεύεις τη βροχή απ'το παράθυρο και να νιώθεις κι ότι κάτι έκανες τρομάρα σου (αφού έκατσες και στην καρέκλα κι έκανες και καφέ). Και το φαύλο συνεχίζεται...

Δεν ξέρω ποιος το'χει το πρόβλημα πια. Δεν ξέρω αν με νοιάζει να το μάθω. Σταρχίδιαμου κιόλας ε; Απλά θα'θελα όντως να τα 'χα τα αρχίδια και να μη μ' ένοιαζε.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Μην το διαβάσεις, μαλακία είναι.

Νιώθω έναν μικρό κόμπο είναι η αλήθεια. Φέτος πέρασε και δεν ακούμπησε φίλε. Αλλά δε με πείραξε καθόλου τελικά. Έπαθα και μια μικρή εξάρτηση απ' το πουθενά αλλά ούτε αυτό με πείραξε (γιατί τελικά θα μου περάσει -όπως και οι υπόλοιπες εξαρτήσεις). Και στρώθηκα κιόλας. Και δεν ήταν τόσο δύσκολο. Τώρα αρχίζει και γίνεται κι αρχίζω και καπνίζω και βαριέμαι και σκέφτομαι τη ζέστη και το ότι δεν έκανα μπάνια. Και μάλλον δεν γράφω για να τα βγάλω αυτή τη φορά, αλλά για να τα βάλω στο κεφάλι μου. Θέλω λίγο να νιώσω ότι διαβάζω τη μάνα μου.

Λοιπόν.

Πρέπει να διαβάσω γιατί μαζεύτηκαν πολλά. Να τη βγάλω τη σχολή μου και να βρω και κανένα ιδιαιτεράκι ρε συ. Να βγάλω ένα χαρτζιλικάκι γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και τα έξοδα πολλά. Θα πτωχεύσουμε. Ευτυχώς πήραμε εκείνη τη γκαρσονιερούλα και θα' χω ένα κεραμίδι (ή και μια ταράτσα -ό,τι σε βολεύει) πάνω απ' το κεφάλι μου. Και ευτυχώς η μαμά δεν απολύθηκε ακόμα οπότε μπορώ να χαρώ και το επόμενο έτος σαν φοιτήτρια σίγουρα. Οπότε πρέπει να διαβάσω για να τους κάνω υπερήφανους και για να είμαι κι εγώ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Εντάξει, το '12 τομπαίρνει αλλά το '13 που έρχεται να μπει με νέες προοπτικές.

Λες και ξαφνικά θα φτιάξουν τα οικονομικά, θα γαμάω στη σχολή και ίσως και κανένα γκομενάκι. ΞΥΠΝΑ ΜΑΛΑΚΑΑ. Ή μάλλον όχι, καλύτερα να κοιμάμαι. Ε; Ναι, καλύτερα ρε. Καλύτερα αγάμητη με ελπίδες παρά με κατάθλιψη.
Ναι, ναι, αυτό.

Και ξαφνικά σαν να μεγάλωσε ο κόμπος απ' το πουθενά.

Απ' το πουθενά ρε πούστη. Άντε και του χρόνου αγάπες.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

πολύ προστυχιά ρε φίλε και κουράστηκα. ποια ζάλη και βλακείες. εδώ μιλάμε για μαστούρα πρώτου βαθμού και κατακούτελα. λιώσιμο άγριο χωρίς έλεος. γιατί να δείξεις εσύ θα μου πεις, αφού κανείς άλλος δεν κάνει τον κόπο; αυτό λέω κι εγώ όμως κι έτσι κανείς δεν θα κάνει την αρχή.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

απότομα

αλήθεια δεν έχω ιδέα. το βασικό πρόβλημα μάλλον είναι η βαθιά πίστη μου στο ότι δεν το αξίζω. δεν αξίζω να είμαι καλύτερη. ούτε πιο όμορφη. ούτε πιο επιθυμητή. πιο αποδεκτή ίσως ναι. αλλά όχι ουσιαστικά. ναι ρε φίλε το μόνο εμπόδιο εγώ είμαι αλλά άντε να ξεπεράσω 19 (σχεδόν) χρόνια ακατάπαυστης μείωσης και καταδυνάστευσης του εαυτού μου. χρειάζομαι παρέα; χρειάζομαι στήριξη; μπορεί τίποτα, μπορεί όλα. μωρέ θα τη βρω την άκρη λες; μπορεί να γίνει κι αυτό τελικά. απλώς αυτή η καθημερινή παραίτηση από κάτι μου πολτοποιεί τον εγκέφαλο. αυτή η αδράνεια με βυθίζει. αισθάνομαι ώρες ώρες τόση οργή κι απογοήτευση μ' εμένα που δεν αντέχω την ίδια μου τη σάρκα ρε. αλήθεια θέλω να ξεριζώσω και το τελευταίο νεύρο της σπονδυλικής μου στήλης! κι άλλες που θέλω να με πάρω μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά και να πω ότι όλα θα πάνε καλά. γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει. αλλά μάλλον αυτά συμβαίνουν σε όλους οπότε ας μην τα αναλύσω άλλο.
λοιπόν, "the only person standing in your way is YOU" γαμωτημπουταναμου. μπράβο. ωραία. και πώς με βγάζω απ'τη μέση; μαχαίρι στο ψαχνό ντουγρού ή λάου-λάου μην του προκαλέσουμε και μετατραυματικό σοκ; το 1ο πιο δραστικό αλλά μήπως χάσω και μέρος απ'το καλό "εγώ" στην πορεία; ή μήπως όλα δικαιολογίες;
ναι, με αυτοτιμωρώ. δε ξέρω γιατί. αυτό άμα βρω ρε πούστη...αυτό.
πώς; θα το βρω κι αυτό...

I will eat you all out.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011


θέλω να ξεριζώσω τη σάρκα μου και να την ποτίσω μ' αυτή τη μελωδία, μ' αυτούς του στίχους, μ' αυτό το ξέσπασμα, μ' αυτή την κραυγή.

μιουζ.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

New Post.


Δεν έχω κάτι να πω. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα τους τελευταίους 2 μήνες, ίσως και παραπάνω. Απλώς μένω με το στόμα ανοιχτό να κραυγάζει ή να βγάζει ήχους ακατάληπτους. Και τελικά δεν λέω τίποτα. Μόνο τρώω, καπνίζω και πίνω τσάι. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Όμως δεν μοιάζω να προσπαθώ ιδιαίτερα γι αυτά που σκέφτομαι. Δεν προσπαθώ. Απλώς σκέφτομαι. Δεν κάνω, δεν λέω. Σκέφτομαι. Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ανοίξω το στόμα και θα μιλήσω. Και θα τα πω όλα. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Λίγα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μήπως δεν είμαι αληθινή τελικά; Μήπως αυτές οι νάρκες έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξεχωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό απ’ τα προσωπεία του; Γιατί τόση απογοήτευση; Νιώθω μια κινητή απογοήτευση για όλους αυτούς που θέλω να ευχαριστήσω και να κάνω υπερήφανους. Πρώτα-πρώτα απογοητεύω η ίδια τον εαυτό μου. Κι έπειτα εκείνους. Που δούλεψα μέσα μου τόσο πολύ για να με δουν. Μάλλον αυτό ήταν το λάθος μου. Μάλλον αυτό συνεχίζει να είναι το λάθος μου. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα νιώθω τόσο ηλίθια. Τόσο λίγη. Τόσο τιποτένια. Ίσως να είμαι. Ίσως και οι άλλοι να βλέπουν κάτι τέτοιο σ’ εμένα. Όχι όλοι, σίγουρα. Αυτοί που μ’ ενδιαφέρουν όμως, σίγουρα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να μ’ έχουν στη ζωή τους πέρα απ’ αυτό που προσφέρω σε πρακτικό επίπεδο. Νιώθω ότι δεν το αξίζω. Αυτό είναι που σκέφτομαι πραγματικά. Και δεν με μπερδεύει καθόλου να το πω. Ίσως να είναι και το μόνο σωστό πράγμα που σκέφτομαι. Τα άλλα ας μην τα αναφέρω καν. Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικά. Δεν έχουν και καμία σημασία.

Χθες τι όμορφη βραδιά… Τι λυτρωτική βραδιά. Μόνο για χθες όμως. Σήμερα γύρισα πάλι στην πραγματικότητα. Έτσι απλά. Απότομα. Χωρίς λόγο. Και σε τι θα χρησιμεύσει όλο αυτό; Σε τίποτα. Όλα ανακυκλώνονται. Όλα ένας φαύλος κύκλος. Δεν ξέρω καν ποιος είναι ο δρόμος μου. Ούτε μέσα ούτε έξω  απ’ τον κύκλο. Λες να μην υπάρχει; Λες να μην εμφανίζεται τίποτα επειδή ακριβώς I wont be around that long? Θα μπορούσε. Μακάρι. Νιώθω τόση θλίψη. Αλήθεια.

Όλοι θά’ ναι εκεί να πουν τα δικά τους, ξέρεις. «Λες βλακείες» κι άλλα τέτοια. Κανείς όμως δεν βρίσκει να σου πει αυτό που πρέπει. Δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω την αλήθεια. Θέλω την αλήθεια; Την ξέρω την αλήθεια… και τη φοβάμαι. Έτσι νομίζω. Και δεν κάνω τίποτα γι’ αυτή. Δεν κάνω τίποτα για να την αλλάξω. Νιώθω ντροπή γι’ αυτά που σκέφτομαι. Ντρέπομαι να τα πω δηλαδή. Κι εκεί που τα είπα… δεν είδα αλλαγή. Ακόμα στην ίδια κατάσταση είμαι και χειρότερα. Κι όμως δεν σταματάω τον εαυτόμου. Δεν κάνω τίποτα, αυτό είναι το τραγικό!

Εγώ η ίδια οδηγώ τον εαυτό μου σ’ αυτόν τον κύκλο. Εγώ είμαι το μόνο εμπόδιο στο δρόμο μου. Πρέπει κάτι να κάνω για να με ξεπεράσω. Είναι όλα τόσο αβέβαια στο κεφάλι μου. (…) Όλα μια θολούρα. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να με σκεπάσει. Και να μείνω εκεί για πάντα. Αλλά όχι... Μένω στο τίποτα. 

Τίποτα.