Πέμπτη 19 Μαΐου 2011


θέλω να ξεριζώσω τη σάρκα μου και να την ποτίσω μ' αυτή τη μελωδία, μ' αυτούς του στίχους, μ' αυτό το ξέσπασμα, μ' αυτή την κραυγή.

μιουζ.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

New Post.


Δεν έχω κάτι να πω. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα τους τελευταίους 2 μήνες, ίσως και παραπάνω. Απλώς μένω με το στόμα ανοιχτό να κραυγάζει ή να βγάζει ήχους ακατάληπτους. Και τελικά δεν λέω τίποτα. Μόνο τρώω, καπνίζω και πίνω τσάι. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Όμως δεν μοιάζω να προσπαθώ ιδιαίτερα γι αυτά που σκέφτομαι. Δεν προσπαθώ. Απλώς σκέφτομαι. Δεν κάνω, δεν λέω. Σκέφτομαι. Θέλω να έρθει εκείνη η μέρα που θα ανοίξω το στόμα και θα μιλήσω. Και θα τα πω όλα. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Λίγα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μήπως δεν είμαι αληθινή τελικά; Μήπως αυτές οι νάρκες έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα μου που δεν ξεχωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό απ’ τα προσωπεία του; Γιατί τόση απογοήτευση; Νιώθω μια κινητή απογοήτευση για όλους αυτούς που θέλω να ευχαριστήσω και να κάνω υπερήφανους. Πρώτα-πρώτα απογοητεύω η ίδια τον εαυτό μου. Κι έπειτα εκείνους. Που δούλεψα μέσα μου τόσο πολύ για να με δουν. Μάλλον αυτό ήταν το λάθος μου. Μάλλον αυτό συνεχίζει να είναι το λάθος μου. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα νιώθω τόσο ηλίθια. Τόσο λίγη. Τόσο τιποτένια. Ίσως να είμαι. Ίσως και οι άλλοι να βλέπουν κάτι τέτοιο σ’ εμένα. Όχι όλοι, σίγουρα. Αυτοί που μ’ ενδιαφέρουν όμως, σίγουρα. Νιώθω ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να μ’ έχουν στη ζωή τους πέρα απ’ αυτό που προσφέρω σε πρακτικό επίπεδο. Νιώθω ότι δεν το αξίζω. Αυτό είναι που σκέφτομαι πραγματικά. Και δεν με μπερδεύει καθόλου να το πω. Ίσως να είναι και το μόνο σωστό πράγμα που σκέφτομαι. Τα άλλα ας μην τα αναφέρω καν. Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικά. Δεν έχουν και καμία σημασία.

Χθες τι όμορφη βραδιά… Τι λυτρωτική βραδιά. Μόνο για χθες όμως. Σήμερα γύρισα πάλι στην πραγματικότητα. Έτσι απλά. Απότομα. Χωρίς λόγο. Και σε τι θα χρησιμεύσει όλο αυτό; Σε τίποτα. Όλα ανακυκλώνονται. Όλα ένας φαύλος κύκλος. Δεν ξέρω καν ποιος είναι ο δρόμος μου. Ούτε μέσα ούτε έξω  απ’ τον κύκλο. Λες να μην υπάρχει; Λες να μην εμφανίζεται τίποτα επειδή ακριβώς I wont be around that long? Θα μπορούσε. Μακάρι. Νιώθω τόση θλίψη. Αλήθεια.

Όλοι θά’ ναι εκεί να πουν τα δικά τους, ξέρεις. «Λες βλακείες» κι άλλα τέτοια. Κανείς όμως δεν βρίσκει να σου πει αυτό που πρέπει. Δεν θέλω παρηγοριά. Θέλω την αλήθεια. Θέλω την αλήθεια; Την ξέρω την αλήθεια… και τη φοβάμαι. Έτσι νομίζω. Και δεν κάνω τίποτα γι’ αυτή. Δεν κάνω τίποτα για να την αλλάξω. Νιώθω ντροπή γι’ αυτά που σκέφτομαι. Ντρέπομαι να τα πω δηλαδή. Κι εκεί που τα είπα… δεν είδα αλλαγή. Ακόμα στην ίδια κατάσταση είμαι και χειρότερα. Κι όμως δεν σταματάω τον εαυτόμου. Δεν κάνω τίποτα, αυτό είναι το τραγικό!

Εγώ η ίδια οδηγώ τον εαυτό μου σ’ αυτόν τον κύκλο. Εγώ είμαι το μόνο εμπόδιο στο δρόμο μου. Πρέπει κάτι να κάνω για να με ξεπεράσω. Είναι όλα τόσο αβέβαια στο κεφάλι μου. (…) Όλα μια θολούρα. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να με σκεπάσει. Και να μείνω εκεί για πάντα. Αλλά όχι... Μένω στο τίποτα. 

Τίποτα.